|
Shkruar nga --
|
|
e shtunė. 27 shtator 2008 |
Ahmed Ferid
Sahabët kishin zemra të buta dhe qanin shumë për shkak të pamundësisë së tyre për ta adhuruar më shumë Allahun e Lartësuar, që Ai t’i mëshironte. I Dërguari i Allahut ka thënë: "Nëse ju do të dinit atë që di unë, do të kishit qeshur pak dhe qarë shumë.” Atëherë shokët e tij filluan të dënesnin teksa mbuluan fytyrat e tyre.” (Transmetuar nga Buhariu)
Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: “I kam parë sot shokët e të Dërguarit dhe si ata nuk shoh të tillë sot. Ata i zinte mëngjesi të pluhurosur, të zbehur dhe me flokë të shpupuritur, mes dy syve të tyre shihej një shenjë si gjuri i dhisë për shkak se e kishin kaluar natën në sexhde dhe qëndrim të gjatë në këmbë. Kur vinte mëngjesi, ata qëndronin në këmbë si pema që lëkundej në një ditë me erë. Sytë e tyre lageshin nga lotët. Për Allahun! Tani është si të jem me njerëz të cilët kanë fjetur të shkujdesur!"
Omer ibn Hatabi (Allahu qoftë i kënaqur me të) kishte dy vija të zeza në fytyrën e tij nga e qara e tepërt. Ibn Abasi (Allahu qoftë i kënaqur me të) nën sytë e tij kishte shenja si të lidhëseve të vjetra të këpucëve nga e qara e tepërt.
Ka'b al-Ahbaari (Allahu e mëshiroftë) ka thënë: "Preferoj të qaj nga frika e Allahut qoftë edhe me një lot të vetëm sesa të shpenzoj një mal flori me një zemër jo të bardhë."
Aliu (Allahu qoftë i kënaqur me të) ka thënë: "Shenjat e të devotshmëve janë çehrja e zbehtë, sytë e mjegulluar, buzët e vyshkura nga uria, e qara dhe vigjilenca në faljen e namazit natën."
Përktheu: Eglantina Muça |
