Valët më morën, më hodhën këtu ku jam;
sikur të mos ishte ajo ditë që hyri në mes e na ndau. E dimë ku ishim, E dimë se u nisëm, E dimë se mbërrimë, E dimë ku jemi, E dimë ku po rrimë.
… A thua, e dimë ku jemi? A thua, e dimë ku po rrimë? A thua, a mendojmë sa do rrimë? A thua, a mendojmë kur do shkojmë? A thua, a e dimë ku do shkojmë? A thua, a mendojmë a kemi ku të shkojmë? A thua, a mendojmë se a ka kush na pret? A thua, a e kuptojmë sa vite ishim n’kurbet? A thua, a kemi ndryshuar shumë në shëndet? A thua, a kemi humbur shumë pasuri? A thua, a kemi humbur shumë në dituri? A thua, a kemi marrë çfarëdo mësimi? A thua, na ka interesuar më shumë pasurimi? A thua, a ia kemi arritur ndonjë qëllimi? A thua, a na ka mbetur së paku besimi? A thua, kur të mbërrijmë ne në atdhé, A thua, a na duket: ”për së dyti kemi lé”? A thua, më përpara e kemi ditur? A thua, a do t’i njohim fëmijët që janë rritur? A thua, që na kanë të afërm, a kanë me ditur? A thua, për né a kanë kë me e pyetur? A thua, ata që janë plakur, shumë kanë lotuar? A thua, nga vajtimi, sytë iu janë verbuar? A thua, na njohin në zë, pa na shikuar? A thua, zëri ynë shumë është shterruar? A thua, e kanë vështirë në zë me na dalluar? A thua, na i prekin duart e thara, e eshtrat t’holluar? A thua, a e kuptojnë, hiq pa menduar? Se koha e gjatë paska ndikuar? Kurbeti i shkretë shumë na paska ndryshuar? A thua, ata që na presin, a do na njohin? A thua, a ndjejnë gëzim kur t’na shohin? A thua, kanë dyshim se nuk na njohin? A thua, a kemi diçka t’i gëzojmë? Së paku pleqve diçka t’u dhurojmë? A thua, sa vite nuk i kemi parë? A thua, për ne shumë ata kanë qarë? A thua, a e dimë për çka janë “lazëm”? A thua, për nga ”mosha” babë e bir duken si vëllazën? A thua baba do ta pyet djalin? Qenke plak bir, rrudhat mbuluar ballin? … A thua, a mendojmë siç kemi menduar dje? A thua, a do të kthehemi dikur “atje”? Po nëse vdesim në mërgim? A thua, a presin nga ne shpjegim? A thua, do na kuptojnë, e t’na vijnë në varrim? A thua…??? |
