|
|
MЁNYRA E ABDESIT |
 |
|
|
|
Shkruar nga Ali Iljasi
|
|
e enjte. 19 shkurt 2009 |
|
Ishte herët në mëngjes, në ora pesë,
Kur vdekja trokiti mbi një derë.
Kush është? I përgjumuri bërtiti,
Më lerë të hy brenda, jam Azraili.
Papritmas njeriu filloi të dridhej,
Dhe si i marr në shtrat të përpëlitej.
Oj grua – bërtiti, mos flejë!
Jetën të ma marrë mos e lër.
Ik o engjëll i vdekjes!- thirri me sa zë që pati
Më lerë rehat se ende nuk jam gati.
Familja nga unë është e varur,
E ti ke ardhur shpirtin për të ma marrur.
Përsëri meleku trokiti në derë,
O shok! Do ta marr shpirtin pa e ndjerë.
Se shpirtin tënd Allahu e kërkon.
I hutuar njeriu filloj të qajë,
O Engjëll, të lutem nga jeta mos më ndaj.
Do të jap ar, argjend, pasuri,
Vetëm mos më dërgo në varr të zi.
Më ler të hyj brenda, o shok! Meleku psherëtiu,
Hape derën dhe nga shtrati ngrihu.
Në qoftë se s'më lejon të hyj në këtë herë,
Do të depërtoj si xhin nëpër derë.
Njeriu i trishtuar revolverin e mori,
Dhe nga dera atë e drejtoi.
Do ta drejtoj revolverin nga koka yte,
Do të vras këtu brenda. Po nuk ike.
Tashmë Meleku ishte në dhomë,
O shok! Bëhu gati për vdekje! Duke thënë.
Melekët kurr nuk vdesin-sa budalla që je,
Ule poshtë revolverin, s'të duhet, kotë e ke.
Pse ke frikë! Më trego o njeri,
Të vdesësh si ka planifikuar Ai.
Eja pra te unë mos ia nis vajit,
Por qeshu dhe gëzohu që i kthehesh Allahut.
O Engjëll! Unë qaj dhe mërzitem,
Sepse nuk kisha kohë që Bismilah të them.
Prej mëngjesi deri n'mbrëmje, pasuri kam mbledhur,
Bile as për shëndetin nuk jam kujdesur.
Urdhërave të Allahut nuk u jam bindur,
E as pesë herë në ditë nuk jam falur.
Ramazani ka ardhur e ka shkuar,
E unë s'kam pasur kohë për t'u penduar.
Në Haxh asnjëher nuk kam shkuar,
Sepse më janë dhimbur të hollat për të paguar.
Ndonjëherë verë kam pirë ngapak,
Me gra të tjera kam ngrënë drekë e darkë.
O Melek! Unë të apeloj ty,
Ma kurse jetën për një vit a dy.
Urdhërat e Kur'anit do t'i zbatoj,
Prej kësaj dite Ramazanit do të filloj.
Me agjërim e haxh do të kompletohem,
Nga mendjemadhësia do të largohem.
Nuk do ta ha më kamatën,
Gjithë pasurin do ta jap në zeqat.
Verën dhe grat do t'i largoj,
Njëshmërin e Allahut do ta dëshmoj.
Ne Melekët urdhrat e Allahut i plotësojmë,
Kundër urdhrave të Tij nuk mund të veprojmë.
Vdekja është përcaktuar për çdonjërin,
Nënën, babanë, bijën ose djalin.
Edhe ca kohë të ka mbetur për jetesë,
Gjithë çka ke punuar tash të vjen në kujtes.
Unë e kuptoj frikën tënde – meleku thotë,
Por, tash është shumë vonë për lot.
Jetove në këtë botë një shekull a më pak,
Për të varfrin e mjerë, s'u bëre merak.
Prindërit nuk i ke respektuar,
Lypësit e uritur i ke larguar.
Dy vajzat e tua në rrugë ttë degjenerimit shkojnë,
Në klube nate për kafshatën e gojës këndojnë.
Në vend që të bësh më shumë muslimanë,
I bëre fëmijët e tuaj jomuslimanë.
Muezinin injoroje kur këndonte ezan,
E as nuk e ke lexuar të shenjtin Kur'an.
Duke thyer premtimet jetën e kaloje,
Shokët i futje në grindje dhe i përgojoje.
Prej pasurisë së grumbulluar shumë ke përfituar,
Ndërsa punëtorët e mjerë i ke abuzuar.
Kohën e lirë e kaloje në bixhoz e kalërim,
Paratë i kishe të vetmin qëllim.
Haje vitamina shumë e më shumë,
Çështja e të dobëtëve s'të ka hyrë në punë.
Një pikë gjaku kurrë nuk ke dhuruar,
Që ka mundur një njeri me e shpëtuar.
O njeri, me shumë mëkate jetën e çove,
Vetëm për famë e pasuri u mundove.
Xhenneti për ty? Nuk mund të them,
Banor i Zjarrit tutem ke me qenë.
Përe ty nuk ka kohë për t'u penduar,
Do ta marr shpirtin për të cilin jam dërguar.
Sidoqoftë, fundi është shumë i trishtuar,
Njeriu filloj të bërtasë si i hutuar.
Nga shtrati kërceu duke qarë e bërtitur,
Dhe papritmas u përplas poshtë i vdekur.
Merr mësim prej këtu o ti që lexon,
Asnjëherë nuk e di kur jeta të mbaron.
Ndryshoje jetën duke u përmisuar,
Xhennetin e Tij për ta fituar.
Nëse kjo poezi ty të frymëzon,
Ndoshta edhe dikujt tjetër i ndihmon. |
|
|
|
|
